Իլհամն այդ օրը սովորականից շուտ էր արթնացել: Դրսում դեռ մութ էր, նույնիսկ Սաֆար աքաղաղը դեռ չէր շտապում ազդարարել, որ արդեն առավոտ է: Բայց Իլհամն այլևս անկարող էր սպասել Սաֆարի ազդանշանին, այդ պատճառով էլ սկսեց հագնվել: Սենյակում մութ էր, հազիվ գտավ շորերը: Հագնվեց, իսկ հողաթափերը որևէ կերպ գտնել չէր կարողանում: Սկսեց ձեռքով շոշափել հատակը, բայց դրանք չկային ու չկային: Լույսը վառել չէր ուզում, որպեսզի իր գեղեցկուհին չարթնանա: Իսկ իր գեղեցկուհուն անհանգստացնել Իլհամը, իհարկե, ի զորու չէր: Ուստի գերադասեց մինչև լուսաբաց բոբիկ մնալ: Հուշիկ քայլերով մոտեցավ գրասեղանին, մթության մեջ խարխափելով գտավ իր շատ սիրելի նոթատետրը, որին փաղաքշաբար <<Օքյուլ դեֆթերի>> էր անվանում: Քնքշորեն շոյեց նրա կազմը, և դուրս եկավ սենյակից: Մտավ խոհանոց. Այստեղ արդեն կարելի էր լույսը վառել... Ահա նստած է Իլհամը խոհանոցում` մտախոհ ու ոտաբոբիկ, իսկ գազօջախին եռում է թեյնիկը: -Շուտով թեյը պատրաստ կլինի ,- բարձրաձա
... Կարդալ ավելին...