Գաղափարախոսությունը, որպես հասարակական գիտակցության երևույթ անմիջական կապի մեջ է քաղաքականության հետ:Որպես հայացքների ու գաղափարների համակարգ այն արտահայտում է մարդկանց վերաբերմունքը հասարակական-քաղաքական իրականությունը , ուստի ցանկացած քաղաքական ուղղվածություն հոգեբանական մի շարք գործոնների ու մեխանիզմների միջոցով ուղղակիորեն շախկապված է որևէ գաղափարախոսության: Գաղափարախոսությունները նախանշում է քաղաքական ուժի արժեքային համակարգը և այն իդեան որին ձգտում է : Այս առումով Ազգային նոր պահպանողական շարժման գաղափարական հիմքը նոր պահպանողական գաղափարախոսությունն է , որը ի տարբերություն նոր աջ գաղափարների կրող պահպանողականների հիմնաված է ավելի ձախ հայացքների վրա և մերժելով հեղափեխութունները, նախընտրելով բարեփոխումները , գերադասում է էվոլուցիոն զարգացման ճանապարհը: Քաղաքական երկվության մեջ առաջնայնությունը տալով համընդհանուր հասարակական իրավունքին նոր պահպանողականները դեմ են ազատականությանը, քանի որ հասարակությունը ձևավորվում և հաստատվում է այնպիսի սոցիալ-տնտեսական ու պատմաքաղաքական իրադրություններում, որոնք լիարժեք հիմք են ստեղծում նրա զարգացման ու տնտեսական գործընթացներում արդարացնելու համար: Հայ ժողովուրդը դարեր շարունակ ապրել է որպես հավաքականություն: Մեր ազգային մտածողության ներքին էությունում միշտ էլ հասարակական ամբողջությունը կարևորվել է անհատից, դա ազգային մտածողություն ու ապրելակերպ է դարձել հազարավոր տարիների ընթացքում `վերածվելով չժխտվող ազգային հոգեբանության: Մինչդեռ ազատականությունը` և նրա տնտեսական արտահայտչաձևը կապիտալիզմը, հակված են որպես համապարփակ նպատակ ընդունել անհատական ազատության գաղափարը: Դասական ազատականությունը որպես գաղափարական հիմք է ընդունում անհատապաշտությունը`առանձին մարդու կյանքի ազատության ու սեփականության իրավունքը: Արդյունքում իր զարգացման հանրույթում ազատականությունը հայկական իրականության մեջ վերածվեծ ազգաբնակչության արտոնյալ խավերի իրավունքների պաշտպանության գործառույթի: Ուստի և պատահական չէ որ առաջացավ ազատականության մի շարք դրույթների վերանայման անհրաժեշտություն: Սկսած տնտեսական ճգնաժամաը առաջ բերեց սոցիալական ու տնտեսական ոլորտներում պետական կարգավորման անհրաժեշտություն: Այսօր արդեն հավասարության ու ազատության հիմնահարցերի հետ առաջացան նաև քաղաքական ու սոցիալական արդարության խնդիրները, միչդեռ ազատական գաղափարախոսությունն ու կապիտալիստական տնտեսական համակարգը ի վիճակի չեն ապահովել դա, քանզի ազատական արդարությունը ձևական `քաղաքական արդարություն է , իսկ սոցիալական իրավունքները ըստ ազատականների ընդամենը <<պարտքեր>> են որոնք օրենքի ուժով դարձել են իրավունք: Իր գլխավոր իմաստը դարձնելով անհատի պաշտպանությունը շուկայական համակարգի գործունեության չարաշահումներից `ազատականությունը չկարողացավ լուծել մարդկության գլխավոր հիմնախնդիրներից մեկը` ազատության ու արդարության հակաօրինությունը ,անտինոմիան: Ազատական գաղափարախոսությունն ու կապիտալիստական տնտեսական համակարգը ի վիճակի չեն արդարացնել իրենց,առավել ևս այնպիսի երկրներում, ինչպիսինն Հայաստանն է: Քանզի ցանկացած ցանկացած երկրում քաղաքական ու տնտեսական համակրգը ձևավորվում է տվյալ հասարակության էթնոհոգեբանական մտածելակերպի հիմքի վրա: Այսինքն ազատական անհատապաշտական մտածողությունը չի կարող սինթեզավորվել հայկական համահասարակական , հավաքական մտածողության հետ: Ահա թե ինչու , հասկանալով այս ամենն ու ձգտելով երկրի ղեկավարման, պետական կառավարման ու տնտեսական զարգացման ներքին ձևաչափը համադրել հասարակության էթնոհոգեբանական մտածողության հետ, նոր պահպանողականները առաջ են քաշում երկրի տնտեսական գործունեության սոցիալիստական մոդելը: Նոր պահպանողականության գաղափարախոսության ակունքներում կանգնած մտածողներ Բոնալդը, Բյորկին պնդում էին որ քաղաքական ու տնտեսական սկզբունքները պետք է համադրել սովորույթներին, ազգային ավանդույթներին ու հասարակական քաղաքական ինստիտուտների կայացած ձևերին: Ելնելով այս ամենից նեոպահպանողականները մերժում են անհատի իրավունքի գերակայության ու հասարակական դաշինքների մասին վերացական գաղափարները, քանզի.<<Մարդը կարող է օգտվել այդ իրավունքներից միայն կազմակերպված հասարակության պայմաններում>>: Այսօր շատերը անգիտակցաբար կամ միտումնավոր համաարժեվորում են կոմունիզմի ու սոցիալիզմի գաղափարախոսությունները, մինչդեռ իրենց ներքին հոլովույթներում այս երկու գաղափարախոսությունները ոչ միայն ընդհանրություններ չունեն այլև ամբողջության մեջ հակադիր գաղափարական հիմքերի վրա են կառուցված: Եթե կոմունիզմը ձգտում է ստեղծել իրավահավասար պայմաններ բոլորի համար ու պարտադրում է բոլորին այդ պայմաններից օգտվել հավասարաչափ, ապա սոցիալիզմը ստեղծելով իրավահավասար պայմաններ, ազատ տնտեսական ու շուկայական հարաբերություններ, միաժամանակ տալիս է հնարավորություն յուրաքանչյուրին օգտվել այդ ամենից իր ինտելեկտուալ հնարավորությունների ու մասնագիտական ունակությունների չափով` խրախուսելով օրինական մրցակցությունն ու վերացնելով մենաշնորհային քաղաքականությունը: Հաշվի առնելով վերջին շրջանում կապիտալիստական մոդելի մեջ տեղի ունեցած փոփոխությունները ու հասարակական գործընթացների շարունակական զարգացումները ի տարբերություն ավանդական պահպանողականների ու լիբերտալիստների ,նեոպահպանողականները ընդունում են շատ գաղափարներ ու մոտեցումներ, որոնք անցյալում պահպանողականների կողմից մերժվում էին :Այսինքն նեոպահպանողականները գտնում են , որ եթե ազգային ավանդական գաղափարաբանությունը, և սոցիալիստական հասարակության զարգացման ներքին քաղաքական հիմքում պետք է լինեն աներկբա, ապա նույն հասարակության քաղաքական կառավարման մոդելում դոգմաներ չեն տեսնում և համարում են, որ սոցիալական-քաղաքական իրականության փոփոխությունների հետ կարող են փոխվել նաև երկրի կառավարման ու քաղաքական տնտեսության բովանդակությունը, այսինքն նոր պահպանողական գաղափարախոսության տեսքը պայմանավորված է ժամանակի մարտահրավերների և թշնամիների բնույթով:

 

 

Ազգային նոր պահպանողական շարժումը ձախ ուղղվածության ազգային պահպանողական կազմակերպություն է:

 

 ԱՆՊՇ նպատակները, ծրագրերն ու գործունեությունը բխում են գիտակից հայրենասեր ու պատասխանատու հասարակության և հզոր կայուն ու ազգային պետության կայացման ու հարատևման գաղափարներից:

 

ՀՀ-ում և միջազգային ասպարեզներում գործող բոլոր քաղաքական, հասարակական, հոգևոր, մշակույթային և այլ կազմակերպությունների հետ ԱՆՊՇ շարժումը իր հարաբերությունները կառուցում է ազգային ու պետական շահի գերակայության սկզբունքով:

 

Բարձր գնահատելով Հայ Առաքելական Եկեղեցու դերը, որպես ազգային ինքնության ու հոգևոր մշակույթի անբաժան մաս, ԱՆՊ շարժումը այն համարում է ՀՀ կարևոր հիմնասյուներից մեկը,որը որպես աշխարհասփյուռ համահայկական կառույց պետք է ծառայի Աստծուն , Ազգին և Պետությանը:

 

Հայաստանի Հանրապետության գլխավոր հարստությունն ազգի և պետության հանդեպ պատասխանատվության գիտակցում ունեցող մարդն է` իր ֆիզիկական, մտավոր և բարոյական ներուժով:

 

Պետությունը պետք է ապահովի իր քաղաքացիների անվտանգությունը , պաշտպանի նրանց արժանապատվությունը , երաշխավորի անհատի իրավունքների և ազատությունների զարգացումը կարողությունների լիարժեք իրացումը: ՀՀ անվտանգության գլխավոր երաշխիքներ պետք է լինեն մարտունակհայկական բանակը, ճիշտ կառուցվող արտաքին քաղաքականությունը և բնական պատնեշով սահմանները հարևանների հետ:Երկրի տնտեսության զարգացման շարժիչ ուժերը պետք է լինեն գյուղատնտեսությունը, հանքարդյունաբերությունը և մտավոր ինտելեկտի հիմքի վրա հիմնված ոլորտները:Կրթական համակարգը պետք է նպաստի ազգային նկարագիր ունեցող սերունդների դաստիարակմանը, անհատին տա խոր և բազմակողմանի գիտելիքներ, միաժամանակ ամրապնդելով նրա մեջ գիտակցությունը, որ այդ ամենը պետք է ծառայի ինչպես իր,այնպես էլ` ազգի և պետության համըդհանուր բարեկեցությանը:Հասարակության հիմքում ԱՆՊՇ շարժումը տեսնում է ազգային ավանդական արժեհանակարգի վրա հիմնված ամուր ու ավանդապաշտ ընտանիքը:Պետությունը պետք է նպաստի աշխարհասփյուռ հայության համախբմանն ու ի նպաստ ազգի ու պետության գործընթացների ծավալմանը`վերջնական նպատկ ունենալով նրանց վերադարձը հայրենիք:Առողջապահությունը պետական անվտանգության համակարգի կարևորագույն բաղադրամասերից է: Պետությունը պետք է ապահովի անվճար բուժծառայություն` ուղղված սերունդների Ֆիզիկական առողջության ապահովմանը: Պետությունը պետք է նպաստի մշակույթի զարգացմանը, որպես հայ ժողովրդի ինքնարժեքի ու ինքնաբավության, ինչպես նաև հասարակության արժեքահամակարգի բարձրացման միջոցով:Ժողովրդագրական քաղաքականությունը պետք է ուղղված լինի բնակչության քանակական ու որակական աճին և պետության սահմաններում բնակչության հավասարաչափ բաշխվածությանը: